streszczenie Buddyzm tybetański (tyb.: བོད་བརྒྱུད་ནང་བསྟན།, Wylie: bod brgyud nang bstan; określany też jako lamaizm, choć nazwa ta bywa odbierana jako pejoratywna i jest merytorycznie niesłuszna) – odmiana buddyzmu, która jest główną religią Tybetu i jego regionów sąsiadujących (np. Bhutanu, Nepalu, Sikkimu i Ladakhu) od czasu ustanowienia jej jako religii państwowej przez króla Trisong Decena (Wylie: khri srong lde btsan) panującego w Tybecie w okresie od roku 755 do 797. Jest także główną religią Mongolii i kilku republik autonomicznych Federacji Rosyjskiej (np. Buriacji, Tuwy i Kałmucji).

kontekst: Przewodniki po świętych miejscach środkowego Tybetu wymieniają posąg Siakjamuniego ze świątyni Ciokang (Wylie: jo khang) w Lhasie zwany jako Cioło Siakjamuni (Wylie: jo bo rin po che), który pochodzi z czasów Buddy z indyjskiego królestwa Magadha i przywieziony został przez królową Wencheng za czasów władcy Songcen Gampo, pierwszy tybetański klasztor Samje (Wylie: bsam yas), Wielką Stupę 1000 Buddów Kumbum (Wylie: sku 'bum) w Gyangzê, posąg Maitreji w klasztorze Drepung (Wylie: 'bras spungs) 5 km na zachód od Lhasy. Ponadto kultem otacza się złotą stupę Congkhapy w klasztorze Ganden (Wylie: dga' ldan) położonym 50 km od Lhasy, wiszącą na skale w świętym miejscu Padmasambhawy świątynię Takcang (Wylie: stag tshang) 900 metrów ponad Paro (Wylie: spa ro) w Bhutanie zwaną „Gniazdem Tygrysa”, relikwie Buddy Siakjamuniego i poprzedniego Buddy Kaśjapy przechowywane w Sikkimie, święte jaskinie Milarepy w Lapci, wszystkie samopowstałe (Wylie: rang 'byung) posągi bóstw, np. „Samopowstała Tara”, znana jako „Mówiąca Tara”, z Pamting (Wylie: pham thing) nieopodal Katmandu w Nepalu, relikwie wielkich mistrzów tantrycznych samopowstałe po kremacji, które trzymane są m.in. w klasztornych stupach bądź relikwiarzach.

pytanie: W jakiej świątyni znajduje się posąg Siakjamuniego?
zaznaczony fragment: Ciokang
odpowiedź (forma bazowa): Ciokang
pytanie nieodpowiadalne: nie